Wat 'n ongelooflike vreemde tyd bevind ons onsself in!  Soms voel dit vir my soos 'n droom, 'n movie...  maar tog is dit nou ons werklikheid.  Dit is nou amper 6 maande vanaf ek my grootste deel van my inkomste verloor het, soos julle weet het ek so bietjie meer as drie jaar terug begin met decor vir troues, wel geen troues was toegelaat tot nou nie.

Tog was hierdie tyd presies wat ek nodig gehad het, ek kan tot so ver gaan as om te sê dit het my lewe gered.  Dit het my gedwing om stil te word en te besef my gesondheid is nie wat dit moet wees nie.  Ek het taamlik groot geskrik toe ek by my huis dokter uitvind my bloeddruk is 165 oor 110 en ek is basies heeltemal uitgebrand.  So nou kan ek ook sê dat ek is op die brille en pille stadium van my lewe, jip ek het ook vir my 'n +1 brilletjie by Dischem gekoop.

Nie net met my gesondheid nie, maar ook in my besighede weet ek presies waar ek wil gaan.  'n Blessing, wat voorwaar op die regte tyd gekom het, ek is so opgewonde vir die pad wat voor lê, nie net vir Sandra Wilhelmina nie, maar ook vir Melkbos Decor.

Ek het nou die dag verby 'n trekker en wa gery, die pa of oupa het natuurlik die trekker bestuur en 'n klein ou seuntjie het agterop die wa gesit.  Dit het soveel vreugde in my opgeborrel, vir dankbaarheid vir hierdie tyd, dankie dat ons gedwing is om rustig te word, om te besef wat regtig belangrik is.  Mag ons hierdie dure dure lesse nooit ooit weer vergeet nie.

Die virus is hier om te bly sê hulle...  mag sy dure lesse ook vir altyd saam met ons bly.  Mag ons stil en rustig bly en nooit weer terug gaan na die gejaag waar ons was nie, dankie dat ons kon sien wat belangrik is.  

 It has been an eventful couple of years since my last post in February 2016.  After my divorce, I thought it would be impossible for me to love another man, just for the simple reason that I loved my ex husband so much, although I knew that we will never be together again and that he moved on.

I met a man that was funny and got my sense of humor, within six months I fell pregnant and needless to say he left and moved on with his life.  The hardest for me in this entire situation was to disappoint my dad, because I knew immediately that this man was not going to stick around for me and that this will hurt my dad the most, because I know that he doesn't want me to be lonely, because we both been very lonely in our lives and I know that this possibility for me for the rest of my life will be devastating to him.  I knew that at age 43 with a baby will bring a couple of challenges for me.  Despite all this I wasn't broken and just got up and wiped my tears and moved on.

I knew I could't do my pottery business with a baby by my side so I started my decor business, Melkbosstrand Decor & Functions, funny enough this was something I always wanted to do.  When I was in grade 12, I wanted to enrol in a course after school to go into the event planning business, but computers was the future and I started a course in Dos after school, I did not even know if I passed the year, I was not interested at all, needless to say that was time wasted.  So 24 years later I started doing what I wanted to do all my life.  Everything happened so easily for me, I got my first wedding and it snowballed from there, so it was confirmation that God's hand was in it.  Although I always knew that Sandra Wilhelmina will always be picked up again. 

​So little Mia is now two years old and at last I am painting again.  I am so blessed to be able to do both.

I started painting magnolia flowers, but when my sister send me a picture of a poppy flower, I googled the meaning and came across the following.   "What does the Poppy flower mean?  For many cultures, the Poppy is a symbol of:  Restful sleep and recovery, consolation for a loss or death in the family, remembering the fallen of various wars and armed conflicts, a lively imagination, peace in death, messages delivered in dreams, resurrection and eternal life, beauty and success, extravagance and luxury."

I thought that this is so perfect for this season in my life and for the new Sandra Wilhelmina.  Although I went through some difficult times while falling pregnant again and raising little Mia, I can with 100% say that I now am recovered of very hard times after my divorce, she gave me the distraction I needed to heal and recover.  Although I can definitely not say I have restful sleeps yet, I know that this will also come soon.  Although my divorce was not a death, I see it as something very similar, because I've lost my mother, I know that the "loss" of my husband was like death to me and Mia somehow brought consolation to our little family of two and now we are three, I now have peace in "death" of my marriage.

May the future bring beauty and success with a dash of extravagance and luxury!

Ek wou laas week vreeslik graag 'n antwoord van die Here gehad het...  net 'n eenvoudige ja of nee!  Rooi ligte of Groen ligte volgens my eenvoudige vraag en ek het gehoop die Here stem saam met my, dat dit 'n maklike vraag is om te beantwoord.  Hy het baie duidelik aan my gesê VERTROU MY!  Geen ja, nee, groenlig of rooilig nie, nope net VERTROU MY!

​Ek is besig met 'n boek met die titel, Freefall to Fly.  Die inhoud self het nie veel toepassing in my lewe nie, maar die titel gryp my.  Ek dink dit is presies waar ek myself nou vind.  Dit is 'n redelike vreemde posisie vir my.  In die verlede het ek baie situasies hanteer uit vrees.  Jip!  Vrees, ek dink die beter beskrywing is engels...  uit 'n posisie van "FEAR".  Met "fear" stap "control" hand aan hand.  Nou dit is waar ek geloop het, ek het my lewe beheer, situasies probeer stuur in die rigting waar ek gevoel het dit moet gaan, deur pure vrees vir as dit nie in die rigting gaan waar ek voel dit is goed vir my nie.

Wel sover was ek ongelooflik onsuksesvol om my lewe in 'n rigting in te bestuur.  Die laaste week veral is ek gedwing om te kyk na hoe ek dinge in die verlede hanteer het en met dit het ek tot 'n ongelooflike realiteit besef gekom.  Fear en Control en dit is nie 'n maklike ding nie.  Ek het ook begin wonder hoekom, hoekom probeer ons so hard om ons lewe in 'n rigting te dwing.  Netso asof ons beter weet, asof ons presies weet wat die toekoms vir ons moet inhou.  Ek dink een van die dinge is verseker "fear of man" jip weer "fear", wat gaan mense sê, wat gaan mense dink.

Ek was vir die eerste keer na die Hillsong Colour Conference laas jaar 2015.  'n Ongelooflike ervaring en definitief iets om aan te beveel, in teendeel, ek is hoocked en gaan elke jaar van nou af.  Life changing girls!  

Daar het ek die eerste keer vir Charlotte Gambill hoor praat, sy is lead pastor van Life Church, julle kan haar bietjie gaan uitkyk http://charlottegambill.com, ongelooflike vrou.  

Een van haar praatjies het ek besonders geniet en het my al deur hierdie jaar vreeslik baie gehelp. Ek gaan dit vir julle in my eie woorde probeer oorvertel.  Ek het gegoogle, maar kon dit ongelukkig nie vind om die oorspronklike met julle te deel nie.  So here goes...

Dit begin met 'n Shunammite vrou in 2 Kings in die Bybel.  Die vrou het geen naam nie, wat vir my baie opvallend was...  

In die Living Bible staan daar “O man of God,” she exclaimed, “don’t lie to me like that!”  So baie duidelik het sy hom nie geglo nie, sy het by nou al die hoop om 'n kind te hȇ op gegee.

Nou hier is waar dit moeilik is.  Na al die jare wat sy nie kon kinders kry nie, is die kind aan haar gegee en toe as 'n klein seuntjie sterf hy in sy ma se arms.  Sy tel hom op en dra hom na waar alles begin het.  Sy dra hom na Elisha se kamer en lȇ hom op sy bed neer.  Sy raak nie histeries en gooi haarself op die vloer en sȇ ek het mos gesȇ niks goeds gebeur ooit met my nie, ek het gesȇ Elisha moenie vir my 'n kind gee nie, ek het geweet niks goeds gaan hiervan kom nie, nee, sy tel hom op en gaan lȇ hom neer by die begin.

Sy vra haar man hom vir haar 'n donkie te kry, na hy vir haar vra wat gaan aan, is haar antwoord net moenie vrae vra nie, vertrou my ek kom terug so gou ek kan.  Sy saal haar donkie op en sy gaan na die wyse man, Elisha.  Sy raak nie histeries en vra haar man om dit te doen nie, nee sy saal haar donkie op en sy gaan na die man wat dit begin het.  Sy vra haar dienskneg om vinnig te gaan sonder om te stop.  

Sy gryp nie vir Gehazi en vertel hom die hele storie nie, toe hy haar vra wat is fout sȇ sy, alles is reg, en sy beweeg aan op haar donkie na die wyse man Elisha.

Sy buig voor Elisha en sy hou styf vas aan hom.  Sy hou styf vas aan die belofte wat gemaak is.

Dit is nie waar dit stop nie, hulle moes vlug vanwaar hulle woon en alles waarvoor hulle gewerk het agter los.  Vir sewe jaar moes hulle in 'n vreemde land woon, maar sy was gehoorsaam en hulle het soos Elisha beveel het getrek en alles agter gelaat.

Net op die regte tyd, stap die vrou in by die koning om vir haar grond terug te vra en sy word vergoed met hulle grond terug plus soveel meer.

Die Here het dit, hy is in beheer van ons lewe en het lank voor dinge gebeur al 'n plan hoe om ons paaie reguit te maak, maar natuurlik is dit Sy tyd en nie ons tyd nie.  Ons moet net op ons donkie klim en vertrou, daar sal soveel meer na jou toe kom as wat jy ooit kon droom.  Lê jou dinge by Jesus se voete vat dit na die begin, na waar alles begin het, by Jesus, by sy belofte.  

Vanaand dans ek opgewonde in my kamer vir wat voorlê en ek weet verseker!  HY het my lewe in sy hande!  I am FREEFALLING to FLY!  Ek klim nou ook op my donkie en ek vat dit na waar my lewe begin.  Ek was bevoorreg om by Passion 2016 te wees Saterdagaand, so ek sing en dans vanaand op my antwoord wat ek nie gekry het nie, want ek weet hy is in beheer en my vrees lê ek neer by die begin, by Jesus, want Hy is in beheer.

Vandag 'n jaar gelede was die seerste dag van my 41 jarige bestaan.  Ek het 'n jaar terug geskei van my man vir wie ek nog bitter lief was.  Jip, ek weet dit klink vreemd, maar dit is nie my storie om te vertel nie, so die hoekoms en waaroms kan ek ongelukkig nie beantwoord nie.  Juis daarom miskien, dat ek tot vandag toe  nog nie die antwoorde op hoekom en waarom het nie, dat dit juis so seer was, want ek wou antwoorde hê, wat daar nie is nie.  Net voor my datum, het ek vir my pa gesê dat ek weet nie hoe ek hier deur gaan kom nie en hy het net soos hy is kalm geantwoord, soos mens deur alle moeilike situasies kom, een dag op 'n slag.

Ek glo glad nie in toeval nie, dit het net so gebeur dat my niggie die dag saam met my spandeer het, Liewe Jesus het 'obviously' geweet hoe die dag vir my gaan wees, want braaf was ek toe ons by die huis weg ry.  Ek het vir my prokureur by 'n koffie winkel wat vreeslik koud en nie regtig enige decor het nie gesit en wag by die venster, ek dink 'n koffie winkel wat baie mense aan gevoel erken.  Daar was een of ander optog voor die hof, so dit het my besig gehou.  Ons is toe op na die advokaat wat ek toe vir die eerste keer ontmoet, baie nice vroutjie, sy het toe deur die prosedures met my gegaan.  Sy het 'n blad of boek vir my gewys waar sy gevra het of dit my man se handtekening is, daar het alles begin, die seer het in my keel gaan vassteek dat ek net eenvoudig nie kon asem kry, die trane het begin rol en ek kon dit net eenvoudig nie weer in beheer bring nie.  Daar is toe vinnig geskarrel (vir 'n beter prokureur kon ek nie vra nie) hy het dadelik gereël dat my vrae slegs ja en nee antwoorde sal wees, hy het ook seker gemaak ek besef, dit is nee, nee, nee en dat daar een vraag is wat ja moet wees.

Ons is oor die straat na die hof, waar rye vroue sit en wag om 'n einde te maak aan hulle huwelike.  Die een vrou langs my was 'n "tussenganger" sy is die een waarmee gepraat word deur die ander party en alle geselsies en papierwerk gaan deur haar, die  man en vrou het nie direkte kontak, so tel die nommers af en die een na die ander staan in die blokkie.  Ek besef dat die vroue daar regtig kwaad is vir hulle mans en ek nie, die hartseer en kwaad in die vertrek druk my keel toe en ek moet drie keer uitstap om net asem terug te kry.  My arme prokureer lyk senuwee agtig en herinner my aan die nee, nee, nee, ja antwoorde.  Die advokaat kyk bekommerd om en my prokureer stel haar gerus dat ons voortgaan.  Wat voel soos 'n ewigheid, is dit uiteindelik my beurt.  Ek gaan staan in die blok, dit is soos 'n gedruis in my ore, die arme outjie wat tussen die advokate en die regter hardloop rol stukke toiletpapier af en gee dit vir my aan.  Ek vermoed dit was nie 'n mooi gesiggie nie, uiteindelik slaan die hammertjie en ek stap reguit uit by die deur, dit is verby...  die realiteit is groot in die koue koue gange, my niggie is langs my en toe ek tot bedaring kom sien ek my arme prokureur met sy netjiese pak klere staan met my bright pink met wit kolle handsak, ek kan nie help om te lag nie en die eerste ding wat ek dink is die arme man gaan seker nooit weer egskeidings behartig nie.

Verlies is nie maklik nie, verlies is die moeilikste ding wat enigiemand moet deurmaak en ongelukkig op een of ander manier moet ons almal daar deur gaan.  Daar is verseker nie 'n resep van hoe om dit te doen nie, maar ek kan sê hoe ek dit gedoen het.  Ek het begin besef dat ek sal moet hulp kry, ek het myself omring met "Godly woman" ek was gelukkig genoeg gewees om 'n ongelooflike kerk te hê, ek het begin om na 'n selgroep toe te gaan, in die begin was maar erg, ek vermoed die arme ander meisies het naby die deur gesit as ek inkom, sodat hulle vinnig kan ontsnap, ons kerk is engels, so daar was 'n hele paar keer wat ek iets gedeel het wat baie verkeerd uitgekom het, soos die een dag wat ek gesê het dat ek ons huis gesalf het "and things started coming out the walls" glad nie 'n wyse ding om te sê in 'n spirit filled kerk nie!  Gelukkig het die leidster al die bleek gesiggies vinnig gerus gestel om te sê daar was nie regtig goed wat uit die mure gekom het nie, dit is net 'n manier van praat.  En so nog vele, maar ek het deur gedruk en so ongelooflike vroue ontmoet, ek het ook daar begin besef, almal en ja almal het 'n storie, maak nie saak of jy baie geld het of jy perfekte ouers het, etc nie, almal het 'n storie.  

Ek het elke Sondag kerk toe gegaan, dit het my moed gegee vir die lang week wat voorlê.  Die meeste van die tyd het ek net gesit en huil, ek dink meeste mense was te bang om in dieselfde ry as ek te sit, maar ek het deur gedruk en my Sondae om gehuil!  Nou hardloop ek omtrent ons kerk binne, ek sit nogsteeds alleen, maar nou verkies ek dit so.  Menigde Sondag het ek agter gebly na diens sodat ons geduldige wonderlike pastoor vir my kan bid!  Meeste kere het hy heeltemal vir iets anders gebid as waarvoor ek gegaan het.  Ek het glad nie om gegee wat mense van my dink nie, ek was gebreek en stukkend en ek wou heel word.

Ek het begin "deal" met my eie "issues", ek weet meeste van ons dink ons het nie, ons het!  Ons word groot gemaak deur mense wat ook deur stampe en stote deur die lewe geloop het, daar is ook nie 'n boek vir kinders groot maak nie.  Ons hoef nie daai dinge saam met ons te dra nie, en ek wou my dogter se pad verander.  Die Here het vinnig met my gewerk en ek kon in 'n baie kort tyd ontslae raak van so baie dinge in my lewe, ek het gevoel hoe dit voel om VREDE te hê!  VREDE is 'n wonderlike ding, ek het afspraak na afspraak gemaak vir "deliverance", nie om te probeer verstaan hoekom en waarom hierdie dinge met arme my gebeur nie, ek wou algehele vrede in my hart en siel hê en ek wou 'n oop pad vir my dogter teer!  Die hartseer en die kwaad meestal is miskien nog nie iets van die verlede nie, maar ek is dankbaar vir wat ek nou het en wie ek nou is.  My hart en my kop is weer "aligned".

So daar is nie 'n wenresep hoe om oor verlies en trauma te kom nie, maar ek weet dat jy beter raak en gesond raak een dag op 'n slag.  En ek weet dat jy dit moet gaan haal en hard baie hard werk aan jouself en net jouself om dit te kry.

Ek en my dogter het vanaand gaan uiteet en die dag gevier, om dankie te sê vir al die lekker dae wat ons saam kon gehad het, ek is dankbaar vir die tyd en vir die lesse wat ek kon kry uit die jare.  Spyt is ek ook nie, ek weet ek sou dinge verseker nou anders doen, natuurlik sou ons as mens die tyd kry om terug te kyk, maar dan aan die ander kant...  sou ek regtig?  Daar was soveel ongelooflike lekker tye, vriende, vreeslik baie lag, en baie lewens lesse waarop ek sou uitmis.  So mens kan kies om vas te steek by die hoekoms en die waaroms, of mens kan dankbaar wees vir die  ongelooflike tye en opgewonde wag vir die volgendes in die "rus" periode...